BİNALİ EFE / KONUK YAZAR

Evde sıkıntılar içindeyim.

Çatacak insan arıyorum…                                             

Bir ay değil, aylar oldu dışarı çıkamıyorum.

Tüm sosyal faaliyetlerimi ertelemiş tabiri caizse “oyuncağı elinden alınmış 70 yaşındaki çocuk gibiyim”

Her gün virüs kaparım veya birilerine bulaştırırım diye endişe içinde ne yapacağımı bilmez bir haldeyim!

Ben beni tanımaz oldum!

Hasta mıyım sağ mıyım diye kendimi sorguluyorum?

Acaba psikolojim mi bozuldu. Bir doktora mı görünsem diye de düşünmüyor da değilim!

Allah korusun belki de Covit- 19 virüsü kapmış ola bilirim diye iki de bir ateşimi ölçüyorum.

Ayrıca Coronavirüs’ olmadığım içinde bir an da olsa acayip mutlu oluyorum.

 Ama can sıkıntımı gidermek için başak çareler arıyorum.

Mesele,

Yarım kalan kitabımı okumak için elime alıyor ve okumaya başladığımın 30 dakika sonrası okuduğumu anlayamaz halde olduğumu anlıyor kitabı bırakıyorum.

Ne yapayım derken aklıma günlük gazete köşe yazımı yazmaya başlıyorum ama nafile… Bir süre sonra kafa basmıyor!

Derken bahçeye hava almaya çıkıyor biraz gül biraz menekşe, birazda börtü ve böcek sevdikten sonra karşımda tüm heybetiyle duran orman ağaçlarıyla kaplı gizemli bey dağlarını izlemeye başlarken gençlik yıllarımı anımsayarak hayallere dalıyor ve kendime geldiğim de akşam güneşinin batışında ki kızıllığına şahit oluyorum.

Ama gecenin başlamasıyla yine içini kaplayan vesvese seni alıp virüs denen kahır olacağına götürüyor!

Sıkıntı hat sefa da. İster istemez kararsızlıkla haberleri dinlemek için televizyon kumandasını alarak düğmeye basarken için cız ediyor.

Kaç kişi öldü?

Kaç kişi yoğun bakımda?

Kaç kişi Virüse yakalandı?

Üzüleceğini bile bile haberleri izlemeye devam ediyorsun.

Biz yaşlılar evden dışarıya çıkmazken,

Dost, akraba ve torunlarımızın ziyaretlerini dahi ertelerken,

Kimselere olası virüsü bulaştırmamak ve kendimizi kurumak amacıyla evde işkence çekerken, haberlerde gördüğümüz manzara karşısında şaşkına dönüyoruz!

‘Ah o da ne’ diyerek ağzımız bir karış açık kalıyor.  Kendini bilmez insan manzaraları karşısın da çılgına dönüyoruz.

Ülkemin bazı insanları bu kadar sorumsuz, bu kadar aymaz, bu kadar vurdum duymaz, bu kadar acımasız olmaları karşısında dehşete düşüyoruz.

Ülkemiz de yoğun bakım hastaları çağladığın da ve günlük ölüm vakaları yükseldiğin de  iktidarı suçlama yerine sizde görevinizi yapın de sekte  nafile.                   

Piknikte rakı, kavun, mangal o biçim.

Alışverişte, sokak da evde, denizde, parkta velhasıl her yerde balık yığını gibi.

Hele birde maskesiz gezmeleri var ya çileden çıkmamak için insan akılsız olmalı!

Sokakta düğün, nişan ve asker uğurlaması ayrı bir dert.

Ne olacak bu milletin ve bizim gibi yaşlı dünyanın geç delikanlıları?

Binali EFE