Ömer Yetgin / BUGÜNLÜK

  Tarihi dokularımız; ilgisizliğin ve bakımsızlığın uzantısında… Üstelik; bu değerlerimizle tanıtıma katkı koyamıyoruz…

            Tarihle soluk soluğa, iç içe yaşamamıza rağmen bu potansiyelin “farkında” değiliz…

            Geçtiğimiz günlerde Burdur Bucak’a akraba ziyaretini gittim. Orada ilçede kısa bir gezinti yapma şansı buldum.

Bucak Kestel’de gezerken tarihi İncirhan’a gitme kararı aldık.

            Tarihi dokusuyla geçmiş aylarda kazı çalışmalarının yapıldığı İncirhan’daki kaderine terk edilmiş görüntüleri görünce şoke oldum.

            Gerçekten de çok özgün bir tarihi mirasa sahibiz.

            Diyebilirim ki yurdumuzun her coğrafyasından tarih fışkırıyor.

            Farklı medeniyetlere ev sahipliği yapan, medeniyetlerin doğup yok olduğu bir coğrafyada yaşıyoruz.

            Böyle olunca çok zengin bir tarihi potansiyelimiz var.

            Ama bunun bilincinde miyiz acaba?

            Bucak İncirhan’daki ilgisizliği, tarihi dokunun kaderine terk edilmiş görüntülerini görünce inanamadım.

            Tarihi binanın içi çöpten ve duvar yazılarından geçilmiyor!

            Çevresi kelimenin tam anlamıyla görüntü kirliliği ile dolu!

            Bucak’ın en özgün tarihi mirası olan bu alan bu yönüyle ne yabancı turist çekebilir; ne de yerli turist!

            Bu görüntüleri görünce aklıma hemen Antalya geldi.

            Biliyor sunuz bizim de  bir Kesik Minare gerçeğimiz var.

            Yıllardır bu alanı nasıl kullanacağımıza, nasıl değerlendireceğimize bir türlü karar veremedik…

            Düşünün; Kesik Minare gibi özgün bir tarihi dokumuzu değerlendiremiyoruz…

            Buranın fiziki alt yapısını güçlendirip, belirli zaman aralıklarında yerli ve yabancı turistlerin ziyaretine açmak, özellikle kentin çekin gücünün arttırılması noktasında somut bir adım olacak. Ancak; gelin görün ki değişen bir şey yok…

            Antalya’yı “farklı” kılan özelliklerden birisi kuşkusuz ki, tarihe tanıklık eden özgün kimliği…

                       Birçok medeniyetin beşiği olan ülkemizde tarihi eserlerin korunması ve gün ışığına çıkarılması noktasında “duyarlı” olduğumuz söylenemez. Geçmiş yıllarda yurt dışına kaçırılan tarihi eserlerimizi yeniden ülkemize kazandırma yolunda yıllarca verdiğimiz hukuk mücadelesinden bazılarını kazanırken, bazılarının deyim yerindeyse sürümcemede kaldığını gördükçe; “Neden tarihsel zenginliklerimizi korumada yetersiz kalıyoruz?” sorusunu akla getiriyor.

            Neden bu zenginliklerimizi yeterince değerlendiremiyoruz?