Sevim H. Tolunay

 “Anne ve babam boşanmadı fakat çok da iyi bir evlilikleri olmadı…”

Boşanmaktan kaçınılır çoğu zaman. Zordur yeniden bir düzen kurmak, korkutucudur kimi için. Fakat yitip gitmiş veya hiç var olmamış bir ilişki içinde çocukları büyütmek çok daha zor ve acımasız olabilir.

Çocuk büyütmek, dürüst olmayı gerektiren bir durum. Çünkü çocuğumuzdan dürüst olmasını, doğruyu söylemesini bekleriz. Bir sorun olduğu halde sorun yokmuş gibi davranılması ise bunun tam zıddı bir tutumdur. Çocuklar ise yolunda gitmeyeni fark etmekte sanıldığından çok daha ustadırlar.

Birbirini sevmekten vazgeçmiş, birbirine karşı ilgi ve alakası azalmış, ‘olsa da olur olmasa da’ tutumu içerisinde olan çiftler gördüğümde ilişkinin anlamı ve olmazsa olmazlarını yeniden sorgularım. Bulduğum sonuç ise hiç şaşmaz: Güven, sadakat, yakınlık, huzur, samimiyet, verilen sözler. Bana göre bunlar olmadan bir ilişkiye ‘ilişki’ diyebilmek zor. Fakat ne yazık ki bunları hissetmeden ve yaşamadan ısrarlı bir şekilde ilişkiye devam edilebiliyor. Belki çaresizlikten, belki kendine yedirememekten.. Genellikle de çocuklar bahane edilir.. “Biz ayrılırsak çocuklar ortada kalır..”, “Büyüdüklerinde neden ayrıldınız diyerek bizi suçlayabilirler.” denilerek çocuklar için iyi bir şey yapıldığı sanılır. Belki de koşullar gereği en iyi yol budur, kim bilir!??

Ama genellikle mahcup olmamak, suçlanmamak adına böyle bir karar alınır. Boşanmamanın sebebi olarak gösterilen çocuklar ise büyür. Anne ve babaları ile birlikte; güvenli ortamlarında. Fakat gerçek samimiyet ve güvenin eksikliğini içlerinde taşıyarak ve örnek bir ilişkiden yoksun bırakılarak…

Psikiyatr Uzm. Dr. Sevim H. TOLUNAY