Eyüp Koçak / YENİ POSTA

 Üniversitelere tercihlerin yapılacağı heyecanlı bir haftanın içerisindeyiz. Bazıları girdikleri sınavda istedikleri puanı aldı, bazıları da aldıkları puanı beğenmeyip yeniden sınava hazırlanmayı tercih etti.  Anneler ve babalar da evlatlarının heyecanına her an ortak oluyor, onları kariyer basamaklarının önünde bir an olsun yalnız bırakmıyorlar.

Ama ortada Türkiye’nin bir eğitim gerçeği var. İş üniversiteyi bitirmekle kalmıyor. Üniversiteyi bitirdikten sonra, kendi alanlarında, ortalama bir maaşla çalışabilecekleri bir iş gerekli. Türkiye standartları her maalesef her öğrenciye bu imkânı tanımıyor. Çünkü Türkiye ve dünya standartları öylesine baş döndürücü bir pozisyonda ilerliyor ki; her öğrenci üniversiteyi bitirmenin dışında çağın gerekliliklerine uymak zorunda.

Yoksa, en iyi üniversiteyi de bitirse boşta kalmaya mahkum!

Türkiye’nin pek çok ilinde, gerek vakıf, gerekse devlet üniversitesi var. Bu yıl devlet üniversitelerinde, taban puanının bazı bölümlerde geçen yıla göre artış gösterdiğine tanık oluyoruz. Vakıf üniversiteleri her ne kadar düşük puanla öğrenci kabul etse de, bazı vakıf üniversitelerinin yıllık eğitim masrafı oldukça yüksek. Bu yüzden aile ve çocuklar, ilk tercihlerini devlet üniversitelerinden yana kullanmayı arzu ediyorlar.

Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ü unutulmaz bir lider yapan detay; eğitime önem vermesi, eğitimi her koşulda modern çağa uyarlamasıydı. Atatürk’ten sonra bu ülkeye hangi lider geldiyse, eğitimi bir kenara bıraktı. Bugün eğitimin geldiği nokta maalesef içler acısı. Bu sadece Ak Parti döneminde değil, geçmiş hükümetler döneminde de kanayan bir yaraydı.

Geçmişi hatırlayın…

İdeolojik körlüğe yakalanan koca koca profesörler, geçmişte öyle yanlış eğitim politikalarına imza attılar ki; eğitimde bugün geldiğimiz noktanın sebeplerinden biri oldular. Başörtülüsü, imam hatiplisi diyerek, dünya kadar genci adeta çürümeye bırakıp, meslek liselerini de tarihe gömdüler.  Laiklik elden gidiyor naralarının atıldığı o günleri, ikna odalarının ortaya çıkardığı travmayı unutmuş değiliz. 

Hatta o günün ikna odalarını icat edenler, bugün milyonlarca gencin mesleksiz kalmasından birinci derecede sorumlular! İmam Hatip travmasına yakalananlar, bugün koskoca ülke sanayisini personel istihdam edemez hale getirdi.  Meslek liselerinin öldürülmesiyle kalifiye personel ihtiyacını, sanayiciler Suriyeli, Afganlılarla karşılıyor!

Peki ya şimdi?

Değişen bir şey var mı?

Bu ülkede her şey değişir ama düzen aynı kalır.

Hayır, düzelmesi gerekirken her şey daha bir arapsaçına döndü.

Devir değişti, geçmişin mazlum nesli bugün ‘kindar nesil’ olarak karşımıza çıktı. İmam Hatip Okullarına gittikleri için aşağılananlar, başörtüsü taktıkları için üniversite kapılarından çevrilenler, bu sefer tam tersini yapıyor.

Biri de çıkıp ülke, gelecek demiyor.

Olan yine bu ülkenin gençlerine oluyor.

Yani üniversiteyi kazanamayan güzel ülkemin güzel öğrencileri, üzülmeyin!

Şimdilik bir şey kaybemiş değilsiniz!