Ömer Yetgin / BUGÜNLÜK

            Karşılık beklemeden değer verdiğimiz insanların iyi gününde olduğu kadar, kötü günlerinde yanında olabilmektir vefa…

            Hatta ben mutlu anlardan çok, zor günlerde vefanın, sevginin, dostluğun ön planda olması gerektiğini düşünenlerdenim.

            O yüzden hasta bir yakınımızı ziyaret etmek, darda olana yardımcı olabilmeyi daha çok önemserim.

            Vefa; hiç ummadığın bir anda zor ve sıkıntılı bir gününde, bir anında gerçek bir dostu karşında görmektir.

            İçten, samimi, doğal ve karşılıksız.

            Vefa; hal hatır sormak kadar; ilgilenmektir.

            Moral verici bir telefon konuşmasıdır…

            Elden ayaktan düştüğü zaman unutmak değil; aksine yaşlılıkta sevdiklerimize sıkı sıkıya sarılmaktır.

            Kuşkusuz ki; herkesin, hepimizin iyi günü olduğu kadar, mutluluğu ve sevinci olduğu kadar; an gelir zor günü de olur…

            Acılı günü de olur…

            Mutlu anlarında düğün salonunda karşılıklı oynadığımız bir insanı hasta yatağında “unutmak” nasıl bir çelişkidir?

            Ya da maddi bir krizdeki insanımızı “görmemezden” gelmek nasıl bir ruh halidir?

            Nasıl bir vefadır?

            Bunun “inandırıcılıkla” ilgisi ne kadardır?

            Sevdiklerimizin, “İyi gününde ve kötü gününde” yanında olmak ne kadar anlamlı ve “yerinde” bir davranıştır…

            Bu davranış; dayanışmanın, kenetlenmenin, birlikteliğin, bir arada olmanın en saf ve duru tanımıdır aslında.

            Sevdiklerimizin, arkadaşlarımızın, dostlarımızın, akrabalarımızın mutlu anlarında, acılı anlarında ve zor anlarında yanında olmak “gösterişe” ya da “Adet yerini bulsun” tarzında bir yaklaşıma girerse işte o zaman “inandırıcılığımızı” sorgulamamız gerekiyor.

            Çoğu zamanlarda belleğimi tırmalayan bir çelişkiyi üzülerek görüyorum.

            Düğünlerde, nişanlarda, ve hatta doğum günlerinde ihmal etmediğimiz yakınlarımızı, sevdiklerimizi hastanede nedense unutuveriyoruz…

            Hasta yatağında sevdiği insanların, akrabalarının dört gözle ziyaretini bekleyen, moral isteyen duygusal bunalımdaki bir insanın beklediği kişilerin gelmemesi ile düştüğü travmayı düşünebiliyor musunuz?

            Yaşamın tüm karesinde her türlü sürprizler var.

            Hastalık var, yaralanma var; ölüm var…

            Bu gerçeklerle yüzleşirken zor günleri birlikte kenetlenerek, sevgimizi, saygımızı birleştirerek, bütünleştirerek aşmak ne kadar “anlamlı” bir olgu ise, zor anlarda sevdiklerimizi yanımızda “görememek” son derece dramatik bir olay…

            Düğününde, nişanında, mutlu günlerinde yanında olduğumuz insanı, zor anında yalnız bırakmak aslında kişiliğimizi de yansıtan ipuçları değil mi?

            Sadece mutlu günlerinde değil, zor ve acılı günlerinde sevdiklerimizin yanında olunması gerektiğini düşünenlerdenim…

            İşte bu yüzden vefa; yaşamın her anında özellikle de zor durumlarda karşımıza çıkan insani bir duygu.

            Bu duyguyu ve erdemliliği hiç kaybetmememiz dileğimle…