SÜLEYMAN EKİN / KONUK YAZAR/TOKMAK

Bu satırları gece saat 02.24’te kaleme aldım. Eşimin diş ağrısı tuttu. Hani şu insanın uykusunu, sabrını, hatta dua gücünü bile elinden alan cinsten… 

Mecburen kalktık, Ahatlı’daki Diş Hastanesi’nin aciline gittik. “Diş Acil” tabelası parlıyor, insanın içine biraz umut serpiyor. Düşünüyorsunuz; “Herhalde bir iğne yaparlar, ağrıyı biraz olsun dindirirler.”

Ama yok. O umut kapıdan girerken, görevlinin eline tutuşturduğu reçeteyle birlikte sönüyor.

Bir iğne yok, bir ağrı kesici yok. Sadece bir yönlendirme:

“Eğitim Araştırma Hastanesi’ne gidin, orada iğne vurdurabilirsiniz.”

Peki o zaman sormazlar mı insana: Madem çözümünüz bu, o tabelada neden ‘Diş Acil’ yazıyor?
“Diş Reçete Servisi” deseydiniz, kimse boşuna gece yarısı kilometrelerce yol gitmezdi.

Acil dediğiniz yer, çözümün başladığı yerdir; çaresizliğin değil.
Hele de gecenin bir vakti, ağrıdan kıvranan bir hasta için “gidin başka yerde halledin” demek, sadece sağlık sistemindeki bürokrasiyi değil, insani duyarsızlığı da gösteriyor.

Sabah 08.30’da zaten üniversite diş hekimliğinde randevumuz var. Ama ağrı dediğin saat tanımıyor.
O zaman neden 7/24 açık bir “Diş Acil” varmış gibi davranıyoruz?
Bir tabelanın arkasına saklanmış sistem boşluğuna mı “acil hizmet” diyoruz artık?

Bir ağrının ortasında reçete yazıp hastayı başka hastaneye göndermek, hizmet değil; vatandaşı dolaştırmak demektir.
Bu ülkenin sağlık sistemi, gece yarısı bir diş ağrısına bile çare bulamıyorsa, ortada ciddi bir planlama sorunu vardır.

“Diş Acil” sadece bir isim olmamalı. Gerçekten acil çözüm sunmalı.

Çünkü bazen o ağrı, sadece bir dişin değil; sistemin çürümüşlüğünün de habercisidir.