Ergün Efe

Kin ve nefret söylemlerinin adeta havada uçuştuğu, siyasi gerginliği arttıran ayrıştırıcı bir dil kullanmanın pirim yaptığı ülkelerde vatandaşın huzuru yakalayabileceğini sanmak işin tabiatına aykırı bir bakış açısıdır, çünkü  başkaların mutsuzluğu üzerine mutluluk inşa etmek imkansız.

(Herkes için geçerli) Ülkemizi yönetenlerin aklı selim ve ifadelerinde birleştirici olmaları gerekir. Tarihimizden bizlere miras gelen‘korku ve endişe üzerinden yönetme” alışkanlığı zaten var, daha da germek akılcı değil. Ülkeyi yönetenlerin hangi mezhebe değil hangi aklı sahip olduğu önem arzetmeli. İnsanımızı ayrıştıran temel faktör ideoloji imiş gibi yansısada temel ayrışım noktadı aslında seküler ile seküler karşıtları arasındadır.  
“Ülkemizin sadece dini esaslara daya

lı  yönetilmesini istiyorum” fikrini radikal, sekülarizm karşıtı kesimler savunur. Bu bana çağcıl gelmesede, kendilerine göre laiklik konusunda ki öne sürdükleri gerekçeleri anlıyorum, ama “Ben laiklik karşıtıyım, lakin demokratik, sosyal bir hukuk devletinden yanayım” diyen bir kesim var.

Dünya’da hiç rastlanmamış olan, ama bizde bar olan. İşte o kesimi gerçekten anlamıyorum, çünkü böyle bir anlayış ancak kavramlara “keyfi” tanım verildiğinde ancak oluşur. Ki, bu elmaya “tuz” tanımı yapaya benzer. Demokrasi ile yönetilen ülkelerde çoğu vatandaşların dini de var, ancak devletin dini yoktur; Devlet vatandaşı ile din esasına dayalı bir iletişime geçemez. Laiklik hem din ve devlet işlerini birbirinden ayıran, hem de bilim ve din arasında sürtüşme oluşmasını engelleyen bir sigortadır.

Bir hukuk devletinde “Kamu huzurunu tesis etmek için bazı müdahaleler yapmak zorundayım” gibi haklı bir gerekçeniz olsa dahi, onu hukuk kuralları ve verilen yetkiyi aşarak yapamazsınız, bilim yerine siyaseti teolojik terimler üzerinden bina edemezsiniz. Milli İrade istese bile yapamazsınız, çünkü iş o halde sistemin dışına çıkmış olursunuz. O vakit milli İrade ile sistemi değiştirmek zorunda kalarsınız.