Binali Efe / KONUK YAZAR

Her yuvanın bir derdi, her ailenin bir kederi, her kişinin kendisine mahsus acı dolu hikâyesi var.
Ama bazı gerçek öyküler var ki, dinlerken içinizi bir hüzün kaplar sizi alır bir yerlere götürür, yüreğinizi parçalar!
Uyuşturucu ile tanışıklığı daha üç yıl önce 15 yaşına girmesi münasebetiyle kendi yaşıtlarıyla kutlarken tanışmıştı.
Sigara ile başlayan hayat; esrar, eroin ve kokteyl partilerine kadar uzanan genç bir ölüm.

Uyuşturucu müptelası evlat henüz 18 yaşına girmişti. Genç adamın cenazesinde ahu figan yürekleri parçalıyordu.
Yani; ilkbahar yaşamadan ömrü boran ile kış olmuş.
Kader mi, yazgımı, talih mi, şans mı bilinmez? Ama bilinen tek şey ana ve Baba’nın çaresizlik içinde ki şaşkınlığı!
Tanıdık tüm dost, komşu ve akrabalar cenaze evinde feryat figan ederken anne, baba ıstırabın en büyüğü evlat acısıyla hıçkırıklar içinde yaktıkları ağıt, dilsizi dile, imansızı imana getirecek türdendi!
Allah hiç kimseye evlat acısıyla sınamasın!

Evlat acısı acıların en büyüğü, ama çaresizlik daha da beter olanıdır!
Göz önünde evladınız damla damla tükenip giderken, siz çaresizlik içinde inim inim inlemez misiniz? 
Evladını dönülmez yolla yolcu eden Ana’nın feryatları gök kubbede yankılanıyordu.

Gözünün ışığı, gönlünün dermanı can ciğer evladının yatmış olduğu tabuta sarılan anne sonsuza uğurladığı yüreğinin parçasını son kez anlından öptüğünde yığıldı kaldı… 
Çaresiz kalan baba ve anne tıpkı yaşayan ölü gibiydiler.
Evlat bir defa öldü ama anne baba bin kere öldü bin kere dirildiler.
Aslında ne ölü ne de diriydiler!

Birçok trajik olaylara şahit oldum ama ilk defa insanı derinden sarsan evlat acısının şahidi olmanın şaşkınlığını yaşadım ve derinden sarsıldım.
Ve ilk defa çok istememe rağmen bir şeyler yapamamamın derin üzüntüsünü yaşadım.
“Fırsat elde iken evladına sahip çıkamayan, gayri ağlamasın öldükten sonra”.
Bazen kelimeler yaşananları geri getirmeye kâfi, akan gözyaşları silmeye yetersiz kalabiliyor.
Ne yazık ki gerçek budur…