Ömer Yetgin / BUGÜNLÜK

   Hayat bir koşuşturmaca, bir telaş, bir emek ve bu hızlı tempoda adını koyamadığımız bir yolculuğun yansımaları…

            Ömür dediğimiz kavram; tam da bu noktada hiç bitmeyecekmiş gibi görünen yolculuğun bir anda sona ermesi ve geride bıraktığı travmalar…

            Daha öncesi de var elbette ama biz gazetecilerin zorlu yaşam maratonunda birer birer eksilişine tanıklık ediyoruz bugünlerde.

            Öncesinde  ‘’Kurşun Kalem’’ ünvanıyla yüreğimizde yer edinen, Ali Orhan Lazaroğlu’nun vefatı, sonrasında yakın zamanda mesleğin duayenlerinden Cengiz Savaşeri abimiz, sonrasında hepimizi şok eden Kubilay Eldemirci’nin ani ölümü, ve yakın tarihte Celal Vecel arkadaşımızın yakalandığı amansız hastalıktan kurtulamayarak aramızdan ayrılması.

            Geçtiğimiz hafta hayatını kaybeden Celal Vecel meslektaşımızın önce Uncalı’daki cenaze törenine katıldım. Ardından Aşağıkaraman mezarlığında ebedi istirahatgahına defnettik.

            Aşağıkaraman’daki mezarlıkta hüzünlü, acılı ve şaşkın meslektaşlarımdan Rasim Gündüz’le yüz yüze geldik.

  Oldukça üzüntülüydü ve düşünceliydi… Aklımdan geçen cümleleri sanki ben söylemeden bir çırpıda özetleyiverdi.

‘’Farkında mısın Ömer; bugünlerde çok sık cenazelerde ve mezarlıklarda karşılaşmaya başladık!’’ dedi.

            Evet gerçekten de benzer duygular içerisindeydim.

            Ardından Murat Seyirci ile Murat Şentürk arkadaşım; üzgün yüz ifadesiyle Celal Vecel arkadaşımız için son görevini yapmaya gelmişlerdi.

            Bu hüzün sarmalında aile dostumuz Şenol Düden’le mezarlıkta görüştük. Gözlerindeki hüzün, anlatmak istediklerini önceleyen ifadelerle doluydu.

            O da benzer şeyler söyledi : ‘’Müdür hep cenazelerde karşılaşır olduk!’’

            Evet… Yaşam denen büyük koşuşturmacada artık zamanı yakalayamaz olduk ve kendimize bu yoğun tempoda zaman ayıramıyoruz, dostlarımıza ayıramıyoruz…

            Her geçen gün daha da zorlaşan yaşam şartları daha fazla çalışmaya bizleri savururken, aslında tek gerçeğin, aslında hiç değişmeyen gerçeğin ölüm olduğu gerçeğiyle acı bir haberle irkiliyoruz ve mezarlıklar bu anlamda özeleştiri yapmamızı kaçınılmaz kılıyor.

Her mesleğin kendine özgü zorlukları var. Gazetecilik bu anlamda daha önceki yazılarımda da vurguladığım üzere tam bir ömür törpüsü!

   Yerel basının zorluklarını, sıkıntılarını yazmaya kalksam; sanıyorum sayfalar yetmez; sözcükler ‘’yetersiz’’ kalabilir.

            Elbette teknoloji geliştikçe; imkanlar yenilendikçe ve değiştikçe bazı konularda eski yıllara oranla yerel basında işler biraz daha kolaylaşsa da, değişmeyen tek şey gazeteciliğe özveri eklemek zorundasınız.

            Sabır eklemek zorundasınız.

            Ve en önemlisi bu mesleği gerçekten çok seviyor olmanız gerekiyor.

            Şurası bir gerçek ki; teknoloji ne kadar gelişirse gelişsin; yerel basının içeriğinde, özünde ve ruhunda mücadele, azim, kararlılık ve özveri vardır.

            Bu mesleğin tüm kademelerinde görev yapmış birisi olarak yerel basının bir ömür törpüsü olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim.

            Bugün bilgisayarın tuşlarında şekillenen gazete sütunları, teknolojik açıdan büyük bir mesafe almasına karşın, gazeteciliğin özündeki mücadele ve zorluk tanımlamaları değişmiş değil…

            Hayat şartları zor, gazetecilik çok daha zor ve stresli.

  Bu zorlu hayat yolculuğunda eksiliyoruz birer birer. Fotoğraf karelerinde kalan bir kaç anıda ise derin bir kırılma yaşıyoruz.

            Bu strese, tempoya, koşuşturmacaya ve zorluğa yenik düşen meslektaşlarımızı sonsuzluğa uğurlarken bir kez daha tüm camiamıza baş sağlığı, ailelerine ve tüm sevdiklerine baş sağlığı diliyorum.