Ömer Yetgin / BUGÜNLÜK

            Teknolojinin baş döndürücü bir hızla geliştiği ve yeniliklerin hız kesmediği günümüzde; sanıyorum bilgisayar ve cep telefonuna farklı parantezler açmak gerekiyor.

            İletişimde bilgisayarın geldiği nokta sınırları zorlarken, birbirimizle iletişimde cep telefonuna olan bağımlılığımız giderek farklı boyutlara geliyor.

            Çok değil; 4-5 yıl önce cep telefonuna karşı olan, “Benim cep telefonuyla işim olmaz!” diyen insanlar bile şimdi kulağında kulaklıkla dolaşıyor…

            Saatlerce konuşup iletişimin kalıplarını zorluyorlar!

            İnanılır gibi değil…

            Teknolojiye karşı olan insanların cep telefonu ve bilgisayar bağımlısı  olduğu bir ortamı yaşıyoruz.

            Daha sabah uyanır uyanmaz cep telefonuna sarılan, kahvaltıyı es geçen, ev işlerini ihmal eden insanların giderek çoğaldığı bir ortamı hep birlikte yaşıyoruz.

            Bu olgulara televizyonu da ekleyebiliriz.

            Kitap okuma alışkanlığı ise diplerde geziniyor ne yazık ki!

            Böyle olunca cep telefonuyla en uzun süre konuşma alanında ve televizyon ile bilgisayarların başında geçirdiğimiz süre itibariyle Dünya genelinde ilk sıraları paylaşmamız  kaçınılmaz oluyor!..

            İletişim deyince bilgisayar ve cep telefonunu ‘’algıladığımız’’ günümüzde; aslında ne kendimize yeterince zaman ayırabiliyoruz, ne de karşımızdakilere!.

            Uçsuz bucaksız bir bilgi sağanağında cep telefonumuzdan Dünyaya bağlanırken, ne acıdır ki; her gün biraz daha kendi içimize kapanıyoruz!

            Sosyalleşelim derken; biraz daha olaylara ve konulara yabancılaşıyoruz.

            Bir tıkla tuşlarda gezinti yaparken; sanal yabancılıklarda yol alıp gidiyoruz!

            Biraz daha yalnızlaşıyoruz kendi içimizde dışarıdakilere karşı.

            Sanal dünyada sorunlara ve yaşanan gelişmelere çözüm ararken; bir başka çözümsüzlükte farklı kulvarlarda biraz daha agressif ve biraz daha gerçeklerden kaçıyoruz.

            Cep telefonuyla geçirdiğimiz zamanın; kayıp zamanlar olduğunu anladığımızda; baş döndürücü bir hızla değişen kavramlar karmaşasında teknolojiye methiyeler sunuyoruz.

            İletişime bu denli sarılırken; biraz daha birbirimizi anlamıyoruz; anlayamıyoruz!

            Sevdiklerimize, en yakınımızdakilere ayırdığımız süre hızla azalıyor.

            Giderek yalnızlaşıyoruz ve aynı evde birbirimize yabancılaşıyoruz!

Cep telefonuyla uzun süre konuşmadaki başarımızı birbirimize anlatırken; bilgisayarın başında zamanı hızla tüketirken toprağın kokusunu, doğan güneşin umut renklerini, filizlenen yaprağın körpeliğini arama motorlarındaki görsellerde arıyoruz!

            Aslında; bilişim çağında biraz daha ‘’bilgisiz’’ bireyler olup çıktık!

            Bilişim çağında biraz daha birbirimizden habersiz ve yalnızlaşıyoruz!

            Kültür, sanat, edebiyat ve sportif etkinliklere arkamızı dönerken sığ sularda iletişim dilini arıyoruz.

            Sanal ortamdan çıkıp bir an özümüze dönmek istediğimizde de, çeliştiğimiz yaşamın labirentlerinde kaybolup gidiyoruz!.