Ömer Yetgin / BUGÜNLÜK

            Antalya’yı diğer şehirlerden farklı kılan faktörlerin başında bir günde 4 mevsimin yaşanabildiği ender şehirlerin başında geliyor olması.

            Bu özellik öyle bir potansiyel ki; Antalya’ya gelip de bu güzellikleri gören bir dahaki proğramına ‘’yine’’ Antalya’yı alıyor.

            Durum böyle olunca her yönüyle göç olgusuyla karşı karşıya kalan bir Antalya fotoğrafı ile karşı karşıyayız.

            Antalya’yı bu kadar popüler yapan özelliklere son yıllarda gastronomi alanında yapılan hamleleri de ekleyebiliriz.

            Peki; herkes Antalya’ya bu kadar hayranken; bu şehirde yaşayan bizler bu güzelliklerin ne kadar farkındayız?

            Ya da gerçekten farkında mıyız?

            Bu şehre sahip çıkabiliyor muyuz?

            Değerini bilebiliyor muyuz?

            Gerek bu şehirde doğup büyüyenler, gerekse başka bir şehirden göç ederek yerleşenler bu kente ne kadar katkı sağlıyor?

            Bunu hiç düşündünüz mü?

            Antalya’da özellikle son 30 yıla damgasını vuran bir gelişme var ki; aslında buna “gelişme” demek de yanlış… Hızla bir göç dalgası ile karşı karşıya kalan Antalya’nın en büyük dezavantajı bana göre alt yapı yetersizliği ile birlikte bu göçün uzantısındaki sosyo-kültürel değişim…

            Bu kentte yaşayanlarda bir memnuniyetsizlik var sanki…

            Bu şehrin iklimi, doğası, güneşi, tarihi ve denizi bile  “yetersiz” kalıyor bu memnuniyetsizliği gidermeye…

            Yıllardır bu şehirde yaşamış, bu şehirde kazanmış ve çevre edinmiş insanların zaman zaman serzenişlerine tanıklık ediyorum…

            “Bu şehirde yaşanmaz…”

            “Komşuluk ilişkileri yok!”

            “4-5  ay burada yaşamayacaksın”

            “Nemi, sıcağı  insanı öldürüyor, yaşanacak gibi değil!”

            Bu örnekleri çoğaltmak mümkün…

            Bu şehirde kazanıp, bu şehirde çevre edinen, bu şehirde yaşayan bazı insanların “memnuniyetsizliğini” anlamakta güçlük çekiyorum.

            Elbette insanların doğdukları yere olan özlemini anlayabiliyorum.

            Bu özlem çok farklı bir şey…

            Zaman zaman insanı hüzünlendiren, farklı duygulara kaptıran bu özlem başka bir şey.

            Bu özlemi anlayabiliyorum.

            Anlayamadığım ayrıntı; yaşadığı yeri sürekli eleştirmek, insanları eleştirmek…

            İşte burada durup düşünmek gerek.

            25-30 yıl burada yaşamış insanların memnuniyetsizliğini anlamak zor…

            Bu şehrin daha da güzelleşmesi adına katkı koymayan bir anlayışın uzantısındaki  memnuniyetsizliği bu şehre ve insanlara karşı bir haksızlık olarak görüyorum.

            Antalya; kozmopolit bir şehir…

            Bu bir gerçek…

            Bu yapısıyla güzel aslında…

            Evet bugün birçok sorunları var…

            Çevre tahribatı var.

            Çarpık yapılaşması, ulaşım sıkıntısı, görüntü kirliliği var.

            Hızla betonlaşma gibi çok tehlikeli bir “rahatsızlığı” var…

            Ancak… Bu şehir milyonlarca insanın her yıl büyük bir özlemle akın ettiği bir Dünya şehri…

            Eşsiz plajları, denizi, güneşi, kumsalı, iklimi ve doğasıyla kıskandıracak güzellikleri barındıran bir şehir…

Sıcağından, insanlarından, neminden, gürültüsünden komşuluk ilişkilerinden şikayet etmek yerine bu şehrin güzelleşmesi adına bu şikayet eden insanların ne gibi katkı koyduğu sorgulanmalı…

            Eleştirmek kolay…

            Peki; eleştirmekten başka ne yapıyoruz?

            Bu şehrin daha güzel olması için ne gibi çalışmalar yaptık?

            Herkesin gıpta ettiği Antalya’yı körü körüne eleştirmek yerine, artık bir sakini gibi değil; sahibi gibi davranalım.

            Kent kültürüne sahip çıkalım…