Ömer Yetgin / BUGÜNLÜK

Dün Anneler Günü’nü kutladık… Kimimiz bir demet çiçek verdi, kimimiz bir hediye aldı gönlünü aldı, kimimiz ellerinden öperek boynuna sarıldı.

            Anneler Günü’nü kutlayanlar aslında şanslıydı… Çünkü sarılabilecekleri, halini hatırlarını sorabilecekleri  bir anneleri vardı!.

            Annelerini yıllar önce kaybedenler ise yine büyük bir boşluk içinde, yine hüzünlü, yine tatlı anılara zaman içinde yolculuk yaptılar.

            Annelerini minnet ve rahmetle andılar.

            Hayattayken değerini bilebilenler belki bir teselli buldular, ancak ana sevgisini hayattayken doya doya yaşayamayanlar tarifsiz bir hüznün esiri oldular.

            ‘’Anam yanımda olsaydı da, şefkatini hep gösterseydi!’’ diyenler ise buruk bir şekilde kutladı Anneler Gününü…

            Anne sevgisi; sevgilerin en kutsalı… Anne şefkati; tanımı imkansız, sözcüklerle ifade edilemeyecek kadar özge bir kavram…

            Her Anneler Günü’nde içim burkulur, gözlerim dolar…

            Çünkü; yıllar önce kaybettiğim annemin acısı hala içimde bir yaradır.

            Bir sızı, bir kapanmaz boşluk…

            Ne yapsak da hakkını ödeyemeyeceğimiz annelerimizi tanımlamaya sözcükler yeter mi?

            Hani özlü bir sözümüz vardır; “Ağlarsa anam ağlar, gerisi yalan ağlar…” Bu söz; çok özlü bir söz. Gerçeğin ta kendisi diye düşünüyorum…

            Hangi varlık; annelerimiz gibi üzerimize titrer?

            Yaşımız ne olursa olsun; annemizin gözünde hep küçük bir çocuk oluşumuzun nedeni nedir?

            Yemeyen yediren, giymeyen giydiren, şefkatini asla esirgemeyen, bizim için deyim yerindeyse şaçını süpürge eden böylesi bir varlık baş tacı edilmez de ne yapılır?

            Peki annelerimizin değerini bilebiliyor muyuz?

            En önemlisi; yaşarken değerini bilebiliyor muyuz?

            Hangi bir sözcük anlatabilir annelerimizi tanımlamaya? Cümleler yeter mi? Hangi gün yeter böylesi bir varlığı anımsamaya?

            Anneler; şefkati ve sevgisiyle yaşama renk katan, hayatı anlamlı kılan, zorlukları yok eden, özlemleri çevreleyen, üreten, yetiştiren, hayata hazırlayan, son nefesine kadar kollayan eşsiz varlıklar…

            Bu yüzden bir güne sığmayacak kadar engin sevgiyle anımsanması gereken iyilik melekleri onlar…

Anne  sevgisi; karşılıksız, yalansız, dolansız, hesapsız bir sevgi…

            Sözcükler böylesi bir gücü anlatmada yetersiz kalıyor.

            Dünyanın bütün servetini önüne yığsak, dünyanın bütün çiçeklerini derlesek, tüm güzel ve ışıltılı sözcüklerle onu ne kadar sevdiğimizi haykırsak yetmez…

            Çünkü; anne sevgisi karşılıksız bir şefkat sarması…

            Çünkü anne sevgisi; hesapsız, yalansız, dolansız, nedensiz bir sevgi…

            Bir güne sevgisini, emeğini, şefkatini, yeri doldurulamaz varlığını  sığdıramayacağımız iyilik meleklerine yaşarken hak ettiği değeri ve önemi verelim.

            Yaşarken, yanımızdayken, yanı başımızdayken değerini bilelim.

            Vakit çok geç olmadan!