Ömer Yetgin / BUGÜNLÜK

  İnsanın içine kadar işleyen soğuk bir günde oturduğum sitenin önünden geçerken bir aracın durduğunu fark ettim. Az ileride aç olduğu her halinden belli olan üşümüş köpeğe direksiyondaki kişinin seslendiğini ve küçük bir poşetin içerisinde yiyecek attığını gördüm.

            Hiç tereddüt etmeden tam bir masumane tavırla atılan poşete sevinircesine atıldı yiyecek arayan köpek. Dolgun kulaklı, beyaz renkli ve çok üşüdüğü belliydi.

            İçimden; ‘’Hayvan sever bir insan her koşulda fark ediliyor. Bu soğuk havada bile erken saatlerde üşümüş ve acıkmış bir köpeği besliyor. Ne kadar güzel!’’ dedim. Birlikte yaşadığımız bu canlılara ilgi, şefkat, merhamet kuşkusuz ki çok özge bir davranıştı.  Bu düşüncelerle kızımı bırakacağım durağa doğru giderken, köpeğin poşetteki yiyeceği yediğinden emin olan araç sürücüsü de oradan uzaklaşıp gitti.

            İhtiyacım olan erzakları marketten alırken bile aklım bu karede kalmıştı.  Yardımsever duyguların ne kadar özge bir yaklaşım olduğunu düşünerek geldim eve. Döndüğümde manzara biran tuhaftı! Dakikalar önce  sitenin bahçesinin hemen önünde araçtan sarkıtılan yiyecekle karnını doyuran zayıf bünyeli köpeğin yerde uzandığını, tekrar ayağa kalktığını, sendelediğini, kendi etrafında döndüğünü görünce bu hareketlerinin normal olmadığını anladım.

            Yolun tam ortasında oluşu ve  dakikalar önceki canlılığından eser kalmaması; olası bir ezilme tehlikesini de yaratıyordu.

            Bir süre sonra güçlükle ayakta durduktan sonra yere yıkıldı. Artık bacakları ile doğrulamıyor, sendeliyor ve titriyordu… Belli ki, yediği poşetli yiyecek zehirliydi. Başımdan kaynar sular boşaldı!.  Ağzından köpük geliyor ve gözleri kısılıyordu.

            Ona doğru yöneldiğimi fark edince göz kapaklarını araladı.

            Bir taraftan sanki insanların bu merhametsizliğine isyan eder gibi bakarken, diğer taraftan kurtar beni der gibiydi!.

            Öylece dona kaldım.

            Alıp veterinere yetiştireyim derken, titremesinin durduğunu, kesik kesik soluduğunu fark ettim. Hıçkırıkları ve boğuk sesi birbirine karıştı, göz kapakları kırmızıya dönüştü. Göz bebeklerindeki yaşlarla birlikte beliren ışıltı donuklaştı.

            Artık hareket etmiyor, nefes almıyordu…

            Boğazımda bir şeyler düğümlendi, sanki benim de nefesim kesildi. Ne yapacağımı, ne diyeceğimi bilemedim. Eğildim; zayıf, körpe bedenine dokundum. Sıcacık bedenini kucakladım ve yoldan geçen araçlar tarafından ezilmemesi için kaldırıma taşıdım.

   Acımasızca, merhametsizce, insafsızca zehirlenen bir sokak köpeğinin trajik öyküsüydü bu…

            Bir canlının açlığına, masumiyetine kurulan alçakça  bir tuzaktı!

            Az önce yardım sever diye düşündüğüm, insanlıktan nasibini almamış kişinin  sevgisizliğine, insafsızlığına, vicdansızlığına serzenişte bulundum.

            Kendi acımasızlığımız, merhametsizliğimiz ve doyumsuzluğumuzda aslında gittikçe yalnızlaştığımızı düşündüm.

            Bencilliğin ve sevgisizliğin geldiği boyutu düşündüm.

            Ne söylesem, ne düşünsem azdı!.

            Ben gözlerimden yaşlar akarak yaşamı elinden alınmış sokak köpeğini kaldırıma bırakırken ve ilgililere haber verirken, sabah yürüyüşüne çıkan bir hayvan severin tasmasıyla başka bir köpeği gezdirişine tanıklık ettim.

            Sahiplenmiş ve korunmaya alınmış bu köpek belli ki şanslıydı. Sevgisini, ilgisini her fırsatta gösteren sahibi ile oynarken kuru ayazın güneşli bir güne evrildiği zaman diliminde aynı zamanda  sabah yürüyüşünün tadını çıkarıyordu.

            Az önce yaşamı vicdansızca elinden alınan körpecik sokak köpeği ise o kadar şanslı değildi!..