Eyüp Koçak / Muhabir Türk

Anladım…
Her an her şeyle imtihan edilebilirsiniz. Paranızla, malınızla, evladınızla, sağlığınızla, işinizle, eşinizle ya da bir başka şeyle imtihan olabilirsiniz. Böylesine geniş ve anlam yüklü bir hayatta o kadar çok şeyi görmezden geliyor, görünür olanla o kadar çok vakit kaybediyoruz ki? Bizim dışımızda, bizim için gelişen olayları fark edip ders almak bir yana, ilgilenmiyoruz bile. 

 “Kalpleri vardır bununla kavrayıp anlamazlar, gözleri vardır bununla görmezler, kulakları vardır bununla işitmezler” ayetini ilk defa öğrendiğimde çok şaşırmıştım. Bir insan kalbiyle nasıl anlayıp kavramaz, bir insanın gözleriyle nasıl olur da olan biteni görmez. Bir insan nasıl olur da kulaklarıyla işitebiliyor olsa da, duymaz…  

Bugün bu ayetin anlamını yeni fark ediyorum.

Allah herkese öylesine muazzam bir makine vermiş ki,  hiçbir şeye sığmayan Rabbi içine sığdırıyor. İnsan hayatı boyunca bir defa bile öf demeden, sorumluluğunu yerine getiriyor. Vücudumuza sağladığı muazzam yararın ötesinde, bizi öylesine biz yapıyor ki kalp; dağların bile kabul etmeye cesaret edemediği bir yükü taşıyor. 
Seviyor, seviliyor, sevdiriyor…

Bir an düşünün kalbinizin olmadığını. Kalpsiz bir varlık olsanız ne olurdunuz bir hayal edin!

Göz…

Allah insana öylesine muhteşem bir organ vermiş ki; bugün 3D, 4D, 5D diye hayret ederek baktıklarımızın çok ötesinde bir buluş. Keşfedilmemişlerin keşfi, gösterdiğinden çok daha gösterişli bir organ. Varlığın, kâinatın, renklerin mucidi gibi… Sağlıklı bir insan nasıl olur da, böylesine muhteşem bir sanat detayı ile çevresinde yaşananları fark edemez. İki gözünüzü birden kapatın ve 10 dakika öyle bir yaşayın bakalım. Size verilen nimetlerin ne için verildiğini anlamaya çalışın.

Mesela kulak…

Öylesine muazzam, öylesine mükemmel bir detay ki, bizlere dengenin ne olduğunu haykırıyor. Yeryüzünde milyonlarca sesi süzüp, ihtiyacımız olanı duyuruyor. Bir an için iki elinizi kulaklarınıza götürün ve duymadığınızı hayal edin. Kuş seslerini, araba kornalarını, şuanda tahammül edemediğiniz ses adına ne varsa duymadığınızı bir varsayalım bakalım, hayat ne kadar çekilebilir olurdu?  Bir insan iki kulağı ile her şeyi duysa bile nasıl duymaz?
Anlamaz, görmez, duymazmış…

Kişisel ilişkilerin menfaate dayalılığı, bizlere verilen nimetleri ve içimizdeki maneviyatı öldürüyormuş.  Verileni görmeyip verilmeyene uzanmak, insan hissini söküp atıyormuş. 
İyi duymayıp, kötüye kulak kabartmak insanı iç sesine sağır ediyormuş. 
Gözünün içine sokulanı görmeyip, başka bir dünyaya göz kırpmak,  kör ediyormuş insanı…

Anladım…