Ömer Yetgin / BUGÜNLÜK

            Farkındalık yaratmak; sözle değil; davranış biçimi ve icraatlarla olur.

   Kolaycılığı bir yaşam biçimi olarak algılayan ve bu yönde hareket ederek üretime sırtını dönmek yanlışların en büyüğü kuşkusuz…

            Kazanımlar kolay elde edilmiyor ve öncelikleri üretim olan, eğitim olan, proje olan her çalışmada mutlaka bir başarı hikayesi görüyoruz.

            Verimliliği arttırmak ve bunu bir yaşam biçimi olarak algılayan ülkelerin büyük mesafe aldığını hep beraber görüyoruz.

            Son yıllarda özenti rahatsızlığı o kadar arttı ki bugün bu kavramdan söz etmek istiyorum.

            Özenti; verimliliğimizi düşüren, gerçek kimliğimizden bizleri soyutlayan, ufkumuzu körelten, sahte mutluluklar saçan bir kavram.

            Bu kavrama deyim yerindeyse teslim olmak; kolaycılığı ve boş vermişliği tetikleyen en önemli yansımalardır.

            Eğitim düzeyi ile de ilişkili olan kolay özentiye kapılma halleri; aslında üretkenliğimizi ve yeni bir başarı hikayesi yazabilme isteğimizi köreltiyor.

            Kendi tarzını oluşturamayan ve farkındalık yaratamayan insanların başarı adına söyleyebileceği çok fazla bir şey olmaz.

            Olmuyor da zaten…

Diğer taraftan bir başkasına özenme, kendisi gibi olamama, karşındakinde sürekli hata arama gibi eğilimler zaman içerisinde sıkça karşılaştığımız ruh halleridir.

            Ya da davranış eğilimleri…

            Bir başarı öyküsüne özeniyorsak, başarı için bir örnek arıyorsak bunda bir sorun yok. Ancak, gösteriş tutkusunu, tüketim çılgınlığını, olumsuz davranışları kendimize örnek alıyorsak ve buna özenti duyuyorsak işte o zaman ortada ciddi bir sorun var demektir.

            Maalesef çevremde böylesi insanları çok görüyorum.

            İyiyi ve güzeli, doğruyu ve haklıyı örnek alacağı yerde sürekli  göründüğünden farklı olma çabaları gerçekten kişilik zedelenmesinden başka bir şey değil.

            Kendi öz benliğinden uzaklaşan, kendisi gibi olamayan ve ne yazık ki kişiliğini geliştirememiş insanların ruh halleri o kadar dramatik ki!

            Aslında onlar kalabalık içerisinde yalnızlar…

                        Çünkü; güvensizliği zamanında çoktan aşılamışlar.

Öyle empoze etmişler…

                        Etrafımızda bu son derece “zararlı” ve tehlikeli kavrama yenik düşen insanları rahatlıkla görürsünüz. Kendi mevcut durumunu göz ardı ederek başkaları gibi yaşama, başkaları gibi olma hayali içinde kendini kandıran insanları…

            Gösteriş tutkusuna hiçbir emek vermeden, çabalamadan, uğraşmadan, hatta yaşamını bu yola adamadan ulaşmaya çalışanların sonu her zamanki gibi hüsran olur.

            Bu temel gerçek ile yüzleşememek ise büyük bir eksiklik olarak her zaman karşımıza çıkacak.