Eyüp Koçak / Muhabir Türk

 Sevgilim…

Her zaman aynı şeyleri yapmış olmanın verdiği bir sıradanlıkla mailimi açtım. Açtığımda ‘sen’ adını verdiğin, benim için yazdığın o güzel kelimeleri okudum.  Her zaman fark etmeden kaskatı kesilen,  belirli bir ciddiyet halini alan, gözüm, yüzüm, elim, kolum ve en önemlisi yüreğim tarifsiz bir hisse kapıldı. Mesela, gözlerim gülümsedi, yüzüm bana olan sevgine karşılık veren bir mutluluğa dönüştü, ellerim,  o güzel ellerine seranadlar döken kelimeler yazmak istedi,  kollarım seni sarabilmenin özlemine tutuştu.  Ve En önemlisi yüreğim her zamankinden daha fazla sana doğru koştu…   Senin beni sevmeni, gözlerimin içine bakarak ne demek istediğimi anlamanı,  çocukluğunu, kaprislerini,  şımarıklığını seviyorum.  Onlarla daha başka oluyorum.  Belki bu söylediklerimi pek fazla ciddiye almayacaksın,  diğerlerinin söylediği gibi ‘cicim ayları’ sözleri kabul edeceksin.  Ama olsun. Ben kendimi biliyorum ya o yeter. Çocuk olman,  çocukluğuma,  kaprislerin sana tutunan nazıma, şımarıklığın benim şımarıklıklarıma çok benziyor.  Onlar bana bir birbirimize ne kadar benzediğimizi anlatıyor.  Kıymetinin paha biçilmez bir yükselişte olduğunu hatırlatıyor…

Rabbim yeryüzünde yaşamama izni verdiği sürece senin yanındayım.  Bensiz olabilme düşüncesi içinde olmanın bir lüzumu yok. Çünkü senin varlığınla kendime olan güvenim, kendime olan kıymetim, kendime olan sevgim, kendime olan cesaretim, kendime olan duygularım açığa çıktı.  Ben senden önce bir ‘hiç’tim…

Anı yaşayan,  yeryüzüne tutunabilme hayal dünyasında ve yalnız…

Belki binlerce kişi, belki onlarcasının yanı başında ama yalnızdım… Düşünenleri dinleyen, düşündüklerimi kimseye anlatamayan,  hayal kuranlara gerçek gibi yaklaşan ama hayalperest biri olarak görülen kişiydim. Ne olduğumu, kim olduğumu, nerede olduğumu, ne kadar yanlış yaptığımı, ne kadar doğrularla yaşadığımı tek bilen kişi bendim…

Bugünse çok farklı…

İçindeki karabasanlara inat biz birbirimize yazan rabbimize daha fazla sarılmalı ve ona daha fazla ibadet etmeliyiz.  Güzel giden yaşamımızda elbette birçok zorluklar, sıkıntılar, gözyaşılar, gülümsemeler, hayaller, başarısızlıklar olacak.  Ancak bunların hiçbiri bizim birbirimizden kopuşumuzun fotoğrafı olmayacak.   Çünkü senin de dediğin gibi, bizi bir birimize yazan Allah.  Bizi bir birimize yazan Allah ama birbirimize sahip çıkacak kişiler şu dünyada sadece sen ve ben…

Biziz yani…

Sevgimiz uyumlu ve sıcak. Çünkü bütün bunların fidanı sende…  Sıcaklık ve uyumu sağlayan ben değil, sensin bir tanem.  Evimin dişi kuşu olmanın bu çatıyı diri tutmasında büyük katkıları var.  Ben de senin gibi düşündüm sensiz nasıl yaşamışım diye…  Ancak elimi yüzüme koyup senli düşüncelere daldığımda gördüm ki rabbim, sana kavuşabilmek için beni terbiye etmiş,  beni sana hazırlamış. Yaşamımda her yaşadığım anın bir kıymeti, bir değeri, bir Nurgül’ü varmış. Birlikte izlediğimiz belgesellerde hayran kaldığımız 7 âlemin sahibinin yaratma sıfatının tekrar tekrar bize yansımaları, geçmişte yaşayıp bir noktada buluşmamızın ince bir güzelliği.

Şükürler olsun…

Ben seninim ve her zaman yanındayım.  Sana dokunabildiğim kadar gerçek, seni sevebildiğim kadar gerçek, seni arzulayabildiğim kadar gerçek, seni koklayabildiğim kadar gerçek, sana sarılıp kendimi güvende hissedebildiğim kadar gerçeğim.. Hayatta insanların korkuları hep vardır. Rabbim gülmeyi, ağlamayı ve korkmayı hep büyük bir nizam ve belli amaçlar için yaratmış olduğuna inanıyorum.  Seni kaybetme korkusu, beni sana daha fazla bağlayan önemli bir unsur.

Seni anlatabilmeye çalışmak güzel…

Seni anlatabilmek, seni sevmek, sana aşık olmak, seni mutlu etmeye çalışmak gibi güzel…Seni Allah’tan bir ömür dilemiyorum. Seni Allah’tan sonsuzum olman için dileniyorum.

Bunu her zaman böyle bil ve içini ferah tut.

Seni seviyorum.  03.08.2011 /İSTANBUL