Eyüp Koçak / Muhabir Türk

 İşim gereği haberin, son dakikanın içerisindeyim. Her an internette, sosyal medyada ve televizyonda neler olup bitiyor takip ediyorum.  Hızımı alamazsam, ulusal haber kanallarının tartışma programlarına takılıyor, günün gelişmelerinin analizlerini yorumculardan dinliyorum.

Size bir şey söyleyeyim mi; eğer böyle devam edersem, akıl sağlığımı yitirebilirim.   Çünkü televizyon, sosyal medyada olan biten, bizim toplumumuzun hal-i pür melalini özetliyor.  Toplumumuz derin bir bunalımın içerisinde. Gençlerimiz, çocuklarımız gündelik gelişmelerin batağına saplanmış, kurtarılmayı bekliyor.

Korona virüs, delta varyantı, Suriyeliler, yangınlar, seller derken; dünya derin bir uğursuzluğu üzerine çekmiş gibi. Hiçbir şeyin tadı tuzu yok. 2019 yılında 90’lara özenirken,  2021 yılında 2018’i arar olduk.

Artık önümüzde hangi sorun, hangi büyük bela duruyor,  merak etmeye başladım. Geçtiğimiz günlerde çok sevdiğim bir dostumla sohbet ettim. Uzun uzadıya yaşananları sanki başka bir dünyadan gelmişiz gibi konuştuk.

Sonra sorduk kendi kendimize, ne olacak bu işin sonu?

Kalubelada kendimize neyi istedik de bugün o talebin sınavını veriyoruz? Yoksa hakikaten bu dünyanın sonu yaklaştı da, Yaratan bizleri ufak ufak yaşanacak gelişmelere karşı uyarıyor mu?

Elbette espri mahiyetinde kendimize sorduğumuz soruların cevaplarını bizler de biliyoruz.  Aslında bugün yaşananlara anlam veremeyen toplumların tüm bireyleri, bu sorunun cevaplarını çok iyi biliyor.  Her bireyin yaşanan bu olumsuzlukta bir payı var. Bu yazıyı okuyan kimse, ‘sütten çıkmış ak kaşığım’ demesin!

Kendimize, etrafımıza çekidüzen vermek yerine; her türlü beladan bir fırsat yaratmanın peşine takılmış, kıyamete doğru gidiyoruz.  Eskiden; ‘yardımlaşma, birbirlerine destek olma’ diye bir şey vardı.  Komşuluk, arkadaşlık, müşteri hakkı diye bir şey vardı. Bugün bu hakların tamamı ortadan kalktı. Benlik, bencillik duygusuna kapılan insanların kalbi taşlaştı, istikameti karardı.

Hayatta hiçbir şeye sahip olmayan insanoğlu, gariptir her şeyin sahibinin kendisi olduğuna inanıyor.  Bulunduğu makamın, oturduğu evin, aldığı arabanın, verdiği nefesin asıl sahibini unutuyor.

Çocuk yaşta çok sevdiğim, şuanda hayatta olmayan bir ağabeyim bana şöyle bir vasiyette bulunmuştu: “Oğlum, bu hayata var olduğun her an,  senin ve başkaları için bir sınavdır.  Allah bir insana istediği tüm şeyleri vererek, verdiği tüm şeyleri alarak sınava tabi tutar.  Hayatında sahip olduğun tüm şeyleri verenin gerçek sahibini unutma! Unutmadığın sürece, Tanrı’nın eli hep üstünde olur.  Hataya meyil etsen bile, vicdanın seni doğru yola sevk eder. Ne zaman ki unutursan,  benlik bilincine kapılırsan, bunun bedelini yaşadığın hayatta çok ağır bedellerle ödersin” demişti.

Bugün o sohbetin ne kadar değerli bir sohbet olduğunu,  son yaşadıklarımızdan daha iyi anlıyorum.  Fırsat varken, fark edin!