Yusuf Katrağ

Bildiğiniz gibi ‘Kentsel dönüşüm’ adı altında hiç de kentsel olmayan bir dönüşüm yaşanıyor.

Kentin dönüşümünden çok rantın dönüştüğü görülüyor.

‘Kentsel dönüşüm’ denilerek yıkılan ve yerine yeniden yapılan binalarla nasıl bir kentsel dönüşüm yapıldığını anlayabilmiş değilim.

Bahçesinde onlarca ağaç bulunan ve uzaktan baktığınızda adeta ağaçtan sadece gecekonduların çatısını görebildiğiniz gecekondu bölgeleri, ya imara açılarak ya da kat yüksekliği sağlanarak beton yığınlarına teslim olan yerler haline geliyor.

Ve bu beton yığınlarının arasında bir tutam yeşilliğe hasret kalıyoruz.

Peki gecekonduların yerini lüks diye tabir edilen beton yığınları alıyor da ne oluyor?

Yol, otopark, yeşil alan problemleri mi çözülüyor?

Hayır.

Tam tersine.

Bir ailenin oturduğu gecekondunun yerinde 10 aile yaşamaya başlıyor.

Yeter diye öngörülen yollar kısa süre içerisinde otoparka dönüyor.

Nedeni ise, bina otoparklarının yetersiz olması.

Çünkü, 10 daire var ama otoparkına 3 araba koyamayacağınız yerler ortaya çıkıyor.

Komşunuzun dairesiyle sizin dairenizin arasındaki duvar o kadar ince ki en ufak tıkırtınızı komşunuz duyuyor.

Masraftan kaçmak isteyen müteahhitler, ellerinden gelse dairelerin arasına duvar örmeyecek.

Ses yalıtımı o kadar zayıf.

Yeşilliği ise arayıp bulasınız. Binanın etrafına dikilmiş 3-5 ağaç o kadar.

Parklar ise beton yığınlarının arasında neredeyse kayboluyor.

Yani, yetersiz.

Gecekondusunun bulunduğu alanı müteahhide vererek apartman yaptıran yer sahiplerinin, apartmana geçtikten sonra ortaya koydukları sahiplenme duygusu ise başlı başına problem.

Birçok yer sahibi, sanki bütün ortak kullanım alanlarını kendisinin zannediyor.

Gecekonduda olduğu gibi, bütün alanı yine kendisinin zannetmeye devam ediyor.

Gecekondudan ortak yaşama kültürüne geçmekte zorlanıyor.

Sözün özü, değişimle birlikte zihniyet dönüşümü de gerekiyor.

Gerçek anlamda kentsel dönüşümle birlikte zihniyet dönüşümü de şart.